معاشقه ...

آری ٬ ما همه همان یاغیانی بودیم که زمانی را سر به دعا می‌گذاردیم و اکنون در لوای گناهانمان سر به خاک می‌نهیم که تا شاید روزی را با مرگی سپری کنیم که پایانش زندگی است . مرگی که رهایی از زندگی سگی جان خراشی‌ است که خراشش به عمق تمام دردهای عالم می‌رسد . عالمی که همه در آن مردگانی بیش نیستند که روزی زنده به خاکی بوده‌اند که حالا زنده می گیرد و مرده تحویل می دهد . تحویل که نمی‌دهد ٬ زنده‌ها را در خود می‌بلعد و مرده‌ها را ما دیگر نمی‌بینیم . ما همه به این امید به خاک می‌رویم که شاید در آن انتهای زیرخاکی همدیگر را در آغوش بکشیم و معاشقه‌ای کنیم که هیچ‌گاه اتفاق نمی افتد ...



به قلم بابالنگ‌دراز ...